“Another revolution missed: Anthropology of Cyberspace”, Max Forte, AN 2002
Στο πιο πάνω άρθρο δίνετε καθαρά η «αγανάκτηση» του συγγραφέα για το τρόπο που η Ανθρωπολογία του Internet έγινε αποδεκτή από τον ακαδημαϊκό κόσμο.
Για να αντλήσει πληροφορίες βασίστηκε σε ερωτηματολόγια και στις ιστοσελίδες που διέθεταν τα 50 καλύτερα τμήματα Ανθρωπολογίας από τη Β Αμερική.
Τα αποτελέσματα του ήταν μια μεγάλη απογοήτευση: μόλις 21 άτομα είχαν ασχοληθεί με το τομέα της Ανθρωπολογίας του Internet, ποσοστό 1,38% ! Συνολικά 21 μαθήματα προσφέρονταν στα διάφορα πανεπιστήμια ενώ η έρευνα περιοριζόταν μόνο σε 3!
Παρατίθενται οι δικαιολογίες για τις οποίες ο τομέας δεν «προτιμήθηκε» από τα συγκεκριμένα ανθρωπολογικά τμήματα:
1.Έχει μελετηθεί από άλλα τμήματα του κλάδου, όπως όμως και τόσα άλλα θέματα όπως παγκοσμιοποίηση και θέματα φύλου!
2.Ένας τέτοιος τομέας είναι πολύ εξειδικευμένος και γ’ αυτό δεν γίνετε να του αφιερωθεί ολόκληρο μάθημα, αυτό γίνετε όμως τη στιγμή που προσφέρουν μαθήματα όπως «Μουσική τζαζ στο κινηματογράφο»!
3.Ότι δεν έχει μεγάλη σχέση με τα κυρίαρχα παραδείγματα της παραδοσιακής ανθρωπολογίας.
Είναι ενδιαφέρον γιατί η έρευνα αυτή μας παρουσιάζει ένα ενδιαφέρον φαινόμενο, αν και τότε υπήρχαν μεγάλος αριθμός χρηστών το ενδιαφέρον για ανθρωπολογικές μελέτες ήταν αρκετά περιορισμένο. Αυτά όμως μέχρι το 2002, πόσο ισχύουν αυτές οι στατιστικές σήμερα? :ο/
1 σχόλιο:
Η αναφορά στην εθνογραφική μεθοδολογία έχει παρουσιάσει, τα τελευταία χρόνια, μια ώθηση και ιδιαίτερα στις προσεγγίσεις που έχουν γίνει στον τομέα των τηλεπικοινωνιών και του κυβερνοχώρου από όλες τις πλευρές των κοινωνικών επιστημών ακόμη και στη Λατινική Αμερική, σχηματίζοντας διάφορες ομάδες κοινοτήτων μελέτης στη Χιλή, την Αργεντινή και το Μεξικό. Παρόλα αυτά, είναι σημαντικό να αναρωτηθούμε μέχρι ποιο σημείο είναι έγκυρη η κλασσική εθνογραφική μέθοδος ή αν πρέπει να αναθεωρηθεί για την ποιοτική μελέτη των κοινοτήτων του κυβερνοχώρου.
Στην πρόσφατη εργασία τους, ο Daniel Miller και ο Don Slater πραγματοποιούν μια αυθεντική δουλειά για την εθνογραφία, στην πιο παραδοσιακή και καθιερωμένη εκδοχή της. Βεβαιώνουν ότι η εθνογραφία είναι η μοναδική σταθερή βάση για να χτιστούν γενικεύσεις και αφηρημένες έννοιες (Ib., 1). Επίσης ο Geertz έγραψε μια φορά ότι στο χώρο της ανθρωπολογίας δεν είναι δυνατή μια «άνοδος» στην αλήθεια χωρίς μια «κάθοδο» στις περιστάσεις (1968: 22). Με κάποιο τρόπο, και οι δύο απόψεις είναι σημαντικές ξανατονίζοντας για άλλη μια φορά τη σπουδαιότητα της εθνογραφικής μεθόδου. Ο Miller και ο Slater μας μιλούν σχετικά με τις «εικονικές κοινότητες».
Σχολιάζουν ότι οι CMO και το Ίντερνετ πρέπει να προσεγγίζονται από την εθνογραφία μέσα από την κοινωνική και τοπική πραγματικότητά τους, έτσι ώστε ένα τμήμα να ενσωματώνεται στο εσωτερικό μιας εθνογραφικής μελέτης κατά ένα ολιστικό τρόπο, δηλαδή υπολογίζοντας όλες τις διαστάσεις της τοπικής κοινωνίας που το περιλαμβάνει. Έτσι, μας προτείνουν την ίδια τη δουλειά τους ως παράδειγμα, μέσα από μια γραμμή εθνογραφικής έρευνας που εφάρμοσαν στους κατοίκους του νησιού Trinidad.
Διαβεβαιώνουν ότι δεν πρέπει να μεταχειριζόμαστε τον κυβερνοχώρο ως μια εμπειρία ακραίου διαχωρισμού από την κοινωνική πραγματικότητα. Οι κατηγορίες «πραγματικό» και «εικονικό» - με τον ίδιο τρόπο όπως και οι κατηγορίες «συνδεδεμένος» (online) και «αποσυνδεδεμένος» (offline) – ιδρύουν ένα τύπο συνόρου υπερβολικά εύκολου, που μπορεί να ξεγελάσει τον ερευνητή.
Συμπερασματικά, η εθνογραφία αποτελεί μια «παλιά» μέθοδο εργασίας και έρευνας, που είναι πολύ έγκυρη για να προσεγγίσουμε τη «νέα» τεχνολογία, όταν είναι προσαρμοσμένη στις συγκεκριμένες ιδιαιτερότητες με τις οποίες το «σερφάρισμα» μας προκαλεί.
Δημοσίευση σχολίου